Column: Tijd, aandacht en zorgvuldigheid

Al vanaf mijn jeugd voel ik me maatschappelijk geëngageerd en betrokken bij de problemen en uitdagingen van de maatschappij. Zo organiseerde ik in mijn jeugd al een kerkdienst samen met de voorganger met muziek die toen in de hitlijsten stond. Dit deed ik omdat ik vond als je bepaalde doelgroepen niet bereikt, dat je je meer moet aansluiten bij de leefwereld van die doelgroep. Spannend vond ik dat zeker, want het betekende ook dat je iemand, zelfs je voorganger, moest aanspreken op wat niet aantrekkelijk was voor de doelgroep.

In de kerstperiode heb ik veel nagedacht over mijn rol en plek in de maatschappij. Heel eerlijk, met al die reflecties, lange krantenartikelen, kersttoespraken en oudejaarsconferences kon ik me er ook niet aan onttrekken. Ik houd daarvan: het zet mijn denkbeelden en perspectieven op scherp en daagt me uit om ook andere perspectieven te verkennen.

Wat ik merk om me heen is dat er veel werk ligt waar we allemaal mee bezig zijn. Zeker in onze sector is veel en hard werken geen vreemd goed. Nu ik even mee kan kijken binnen de overheid, zie ik ook veel hardwerkende mensen. Maar soms vraag ik me af: zijn we niet te hard aan het werk? Hollen we niet te snel door? Stellen we nog wel de existentiële vragen aan onszelf, onze collega’s en onze naasten? In een wereld waarin polarisatie het woord van het jaar was in 2024, worden we soms aangemoedigd om het gezellig te houden en elkaar niet te verliezen. Er is zelfs een SIRE-campagne aan gewijd, maar we moeten elkaar blijven bevragen.

En toch is het belangrijk dat je je afvraagt in wat voor wereld, land, regio wil ik leven? Joe gaan we daar samen invulling aan geven? En wat voor afwegingen maken we daarbij? Ben ik nog gelukkig in mijn eigen bedrijfsvoering? Hoe zie ik de toekomst voor ons bedrijf op deze plek? Ik zie veel ruis en irritatie ontstaan omdat we er vaak niet voldoende bij stilstaan en de tijd voor nemen. Je moet eigenlijk snel weer naar huis omdat het gezin wacht op eten, of er iemand moet worden opgehaald van school of opvang. Of het gesprek kan geen voortgang vinden op de agenda omdat de eindtijd is verstreken. En niet zomaar de dingen langs je heen laten gaan die je raken als mens, niet voor lief nemen.

Ik ben voornemend om daar dit jaar niet zomaar aan voorbij te gaan. Met tijd, aandacht en zorgvuldigheid mijn contacten te behandelen. Of het nu werk of privé is. Ik ben benieuwd welk effect het oplevert voor mij en voor de ander. En eerlijk gezegd, bij het schrijven van mijn column is het al een dag faliekant mislukt. Op mijn werk ben ik te laat gekomen en heb ik impactvolle gesprekken toch moeten afronden vanwege de volgende afspraak. Het vraagt dus echt om een andere planning, maar ik houd vol. Ik ben ervan overtuigd dat dit ons helpt stappen te zetten in de opgaven die nodig zijn. We hebben elkaar nodig om niet collectief vast te lopen in bestaande systemen. Het enige antwoord zijn wij met elkaar. Als wij de koppen bij elkaar steken en samen dingen gaan doen. Echt samenwerken.

Wellicht treffen we elkaar in het nieuwe jaar!

Groet, Heleen