Column: Een wereld zonder koeien

Een doelgroep naar mijn hart natuurlijk. Dit evenement trekt altijd mijn interesse omdat ik dan een inkijk krijg in hoe de grote wereldspelers bewegen in de huidige tijd. De partners van het evenement zijn namelijk de grote wereldspelers: Alltech, Cargill, BASF, Syngenta, Bunge, Danone, Nestlé, Unilever, DSM, Yara en nog een paar grote.
Interessant was het natuurlijk om te zien hoe zo’n, behoorlijk Amerikaans georganiseerd, evenement op dit moment omgaat met de boodschap rond diversiteit en inclusie. Het woord DEI (Diversity, Equity, and Inclusion) is behoorlijk vaak genoemd als waardevol en onmisbaar voor de ontwikkeling van innovaties en de prestaties van bedrijven. Maar de naam van de persoon die er druk op uitoefent is niet genoemd op het podium. Ik vond het heel knap en respectvol hoe er het hele event inclusief met taal om werd gegaan.
Film
Als opwarmer voor het event kregen we de film ‘World without cows’ te zien. Een door Alltech geproduceerde film over de vraag of er een wereld kan bestaan zonder koeien. Met een unieke toegang tot degenen die aan de frontlinie van landbouw en wetenschap staan, gingen twee filmmakers op een reis rond de wereld om het antwoord te vinden op deze ogenschijnlijk simpele vraag. Door middel van gesprekken met boeren, veehouders, wetenschappers en andere experts in milieu- en landbouwwetenschappen, onderzochten Michelle Michael en Brandon Whitworth de ware impact van koeien op onze wereld: hun culturele en economische betekenis, hun rol in het voeden van de wereld en hun impact op het klimaat. Wat ze ontdekten was verre van eenvoudig: als het om koeien gaat, is het niet zwart-wit.
Het was een mooie film, met prachtige beelden en interessante, verschillende perspectieven. Wat ik mij bedacht, is dat zo’n film direct zal worden afgeschoten in Nederland omdat het geproduceerd is door Alltech, big agro zelf; Wij van WC Eend adviseren WC Eend. Ik bedacht me dat zo’n film op deze manier onbruikbaar is voor het maatschappelijke debat in Nederland. Maar wat er na de film ontstond, waren waardevolle gesprekken over de film en met name het einde van de film, dat de toekomst regeneratief is. En dan heeft zo’n film precies het doel bereikt: de dialoog starten. Misschien is het dan toch goed bruikbaar voor het maatschappelijke debat ook in Nederland. Als zelfs big agro zelf zegt dat de toekomst regeneratief is.
Regeneratief
Ik heb wel moeite met de term regeneratief als boer zijnde. Is het een modewoord? Wanneer ben je regeneratief? Wat blijft er dan over van kringlooplandbouw? Of biologisch? Natuurinclusief? En kun je een beetje regeneratief zijn? Of is het all-in? Lukt het het ene jaar beter dan het andere jaar? Wat moet je precies doen om regeneratief te boeren? Krijg ik dan ook regeneratieve facturen?
De definitie die ReGeNL gebruikt voor regeneratieve landbouw is:
Op veld- en boerderijniveau: behoud van een gezonde bodem is het startpunt voor het leveren en regenereren van ecosysteemdiensten, waardoor ecologische, sociale en economische dimensies van voedselproductie worden versterkt.
Op gebiedsniveau en hoger: een regeneratief landbouwsysteem combineert voedsel- en biomassaproductie met behoud en ontwikkeling van gezonde ecosystemen. Zo draagt het landbouwsysteem bij aan biodiversiteit, integriteit van de biosfeer, menselijk en dierenwelzijn, en economische welvaart. (Schreefel et al., 2020)
Een definitie waar je niet tegen kunt zijn volgens mij. Maar die wel uit balans is op dit moment. Een opgave waar we als boer alleen voor staan. Laten we vooral samen op zoek gaan naar de invulling en betekenis van regeneratieve landbouw zodat we er ook gezamenlijk waarde aan kunnen toekennen. Nog belangrijker op dit moment is misschien nog wel regeneratieve verbindingen tussen mensen. Kun je daar ook de term regeneratief voor gebruiken? Dat de voedingsbodem van relaties altijd een verbetering is ten opzichte van de vorige, zodat je bouwt aan een regeneratieve samenleving in balans met elkaar. Dat kunnen we wel gebruiken in de huidige tijden.
Groet, Heleen
Tekst: Heleen Lansink-Marissen
Beeld: Ellen Meinen