Overijssel blijft tegen koppeling schadevergoeding en wolfwerende maatregelen

Eind vorig jaar werd geen overeenstemming bereikt over een eerste conceptplan. De provincies konden het toen niet eens worden over de definitie van een ‘probleemwolf’ en het verplicht stellen van een preventie-eis aan eigenaren om schade uitgekeerd te krijgen. Ook vonden sommige provincies de juridische mogelijkheden tot verruimd beheer, inclusief eventueel afschot, te beperkt.

Definitie probleemwolf

Overijssel heeft over deze drie punten een duidelijke mening. De definitie van wat een ‘probleemwolf’ is vindt het college te vaag: ‘Hoe weet je dat het om een zelfde wolf gaat? Wat als er meerdere wolven bij de aanval betrokken zijn, moeten die dan allemaal gedood worden? Welke rol heeft de desbetreffende wolf in de roedel? Valt de roedel bijvoorbeeld uiteen als de desbetreffende wolf wordt gedood en wordt de overlast dan juist niet groter?’ Het oprekken van de definitie wat een probleemwolf is - tot nu toe ging het om dieren die mensen aanvallen - roept bij Overijssel dus vooral veel vragen op.

Dieren veilig achter hek?

Dat geldt ook voor wolfwerende hekken. Overijssel is het niet eens met andere provincies die stellen dat wolven vrij probleemloos met mensen kunnen samenleven zolang de dieren maar achter wolfwerende rasters zitten. ’Daarbij wordt voorbijgegaan aan de bedrijfsvoering van bijvoorbeeld begrazingsbedrijven die hun vee telkens moeten verplaatsen. Het telkens opbouwen en afbreken van wolfwerende rasters is erg arbeidsintensief en economisch niet rendabel. Ook blijkt dat wolven in de winter met een dikkere isolerende vacht wolfwerende draadrasters kunnen passeren. Daarnaast zijn er nog de hoge kosten, de negatieve impact op landschap en inperking van de mobiliteit van andere landzoogdieren.’

Vergoeden arbeidskosten

Eind januari namen de Overijsselse Staten een motie aan voor een proef met het vergoeden van arbeidskosten voor wolfwerende rasters. GS liet toen meteen weten dat daar geen geld voor is maar heeft inmiddels bij andere provincies geïnformeerd. Duidelijkheid heeft dat niet opgeleverd. Wel worden in het nieuwe wolvenplan bedragen genoemd. 2.400 euro per ha aan arbeidskosten en gemiddeld 4400 euro per ha aan materiaalkosten.

Het Overijsselse college vindt dat het grootste deel van deze provincie niet geschikt is voor deze hekken. ‘Hier komen zwervende wolven voor. Hun aanwezigheid is niet te voorzien: een rondtrekkende wolf kan gemakkelijk 50 km per etmaal afleggen. Eenzelfde wolf kan dus vandaag in Rouveen opduiken, morgen in Holten en overmorgen in Tubbergen. Technisch is het mogelijk om alle hoefdieren in de provincie achter wolfwerende rasters te plaatsen, maar dat kost veel gemeenschapsgeld. De maatregel lijkt daarmee niet-proportioneel te zijn.’

Bovendien moeten na plaatsing die hekken ook nog gecontroleerd en onderhouden worden. ‘Wij willen daarom de beslissing bij de hoefdierhouder laten: die kan zelf beslissen of hij/zij het risico aandurft om geen wolvenpreventie toe te passen. Voor de regio’s waar nu (Kallenkote en Eesveen) of in de toekomst wel met regelmaat wolvenaanvallen op vee optreden, willen we maatwerk toepassen.’

Schadevergoeding

Schadevergoeding na een wolvenaantal moet in ieder geval niet afhankelijk zijn van wel of geen wolfwerende maatregelen stelt GS. Ook het voorstel om schadevergoeding voor hobbymatige veehouders niet toe te kennen, kan op verzet van Overijssel rekenen; ‘Wij vinden dit vreemd; een hobbyhouder ervaart hetzelfde verlies als een commerciële dierhouder. In Overijssel willen we dit onderscheid niet doorvoeren.’