Column: De stal is leeg

Sinds afgelopen januari hebben we uit voorzorg het jongvee uitbesteed aan een boer in de buurt, die ook is gestopt met het melkveebedrijf. Daardoor konden wij meer koeien gaan melken. De melkproductie is in een jaar tijd gestegen met 1.250 liter per koe. Dat resulteerde in een hogere fosfaatproductie, waardoor wij koeien moesten ruimen. Op dat moment hakten mijn ouders de knoop door, ze gingen stoppen.
We hadden een bedrijf met 39 koeien, exclusief jongvee. Nadat we besloten te stoppen, zijn er 21 dieren naar andere boeren in de Achterhoek gegaan. De rest van de koeien is helaas naar het slachthuis gegaan, omdat enkele koeien te oud waren om nog te verkopen aan andere boeren. Binnen twee weken waren alle koeien weg, de stal was leeg.

Omdat wij als familie de boerderij altijd met veel liefde hebben gerund, was het niet makkelijk om deze keuze te maken.
Op 15 oktober schreef ik het volgende: ‘Vannacht zijn de laatste koeien opgehaald. En nu is de stal leeg… vanaf nu geen geluid van de koeien, geen melkmachine die ’s morgens en ’s avonds draait, geen kalfjes die geboren worden, geen vrachtwagen die melk komt halen of brokken komt brengen, geen voer voor draaien, geen ritme meer hebben, geen dierenarts die langskomt om het leven van een koe te redden, alles is er niet meer en dat komt allemaal door de regels van de overheid en de melkfabriek. Die hebben veroorzaakt dat mijn ouders niet meer met plezier aan het werk gingen, en we overal op in moesten korten.

De passie is er nog steeds, we kijken op een fijne manier terug en hebben mooie herinneringen aan elke koe. We hebben mooie en minder mooie momenten meegemaakt, waarbij wij soms een traan lieten. Maar de liefde voor de koeien zal er altijd blijven.
Ik heb dit stuk geschreven om mensen wakker te maken. Niet alleen de boeren, om wat de melkfabriek en de overheid hen aandoen. Maar ook de burgers die vele boeren afkraken, terwijl zij helemaal niet zonder ons kunnen. Want wat als alle boeren stoppen, waar leven deze mensen dan van?