Column: Struiken op het erf

Voor het eerst sinds mei 2017 hebben we onze melktap twee weken dicht gedaan. Door wisseling van hulp leek ons dat de beste beslissing. Het voelt toch gek om de mensen die speciaal voor de melk naar ons bedrijf komen te moeten teleurstellen. Ook al zijn dat er niet zoveel. Dat hebben we zo netjes mogelijk proberen op te lossen.

Struiken

Na terugkomst hebben we onze tap natuurlijk zo snel mogelijk weer geopend. Met direct alweer een heel leuk gesprek. Twee vrouwen waren geïnteresseerd of wij in een fietsroute opgenomen wilden worden van een naburige gemeente. Er was wel een voorwaarde, ze hebben een subsidiebudget ontvangen om naast de fietstocht ook bij de aanliggende bedrijven struiken aan te planten. De vraag was of wij daar interesse in hadden.

Interesse hebben we wel. Wij hebben hier thuis nog een groot plan liggen hoe we in de toekomst ons bedrijf er graag uit willen laten zien. Daar horen ook voedselhagen bij voor de koeien. Ik ging helemaal los met mijn verhaal dat het misschien wel perfect paste voor ons, dan zouden we een mooie combinatie kunnen worden en elkaar misschien wel kunnen versterken. Alleen voegde ik er aan toe, mooi dat er gratis plantmateriaal beschikbaar kan worden gesteld, alleen ik wil graag een jaarlijkse beloning voor de aanplant van de voedselhaag.

Medeverantwoordelijkheid

In mijn hoofd begonnen de ratels te draaien. Ik dacht dat het mooi is om de fietsers van de route actief te betrekken bij de aanplant van de wallen en medeverantwoordelijk te maken voor het aandeel hagen bij ons op het bedrijf. Via ons rustpunt zou ik ze mooi kunnen informeren over de stand van zaken. En de fietsers zelf kunnen onbeperkt onder het genot van een kopje koffie genieten van hun ‘eigen’ hagen. Een stukje medeverantwoordelijkheid leek gecreëerd.

Ik liet ze enthousiast zien waar we twintig perenbomen hebben geplant dit jaar. De plannen om een zelfpluktuin te creëren naast de voerkuilen op een stukje van 2 are. Dit jaar gaan we met een groep studenten daarmee aan de slag om dat uit te werken. De bloemenmengsels die we hebben gestrooid over de kuilen en langs de weides, de 15 ha kruidenrijke weides, mais met stokbonen, ik heb ze het allemaal laten zien.

Kleine stapjes

En toen kwam de reactie van de vrouwen, ze hadden maar budget voor 4 à 5 struiken per locatie, maar prachtig dat we mee wilden doen. Aan enthousiasme geen gebrek.

Note to myself; verander-processen zijn van de lange adem en kleine stapjes. Ik wil zo graag grote slagen maken en successen kunnen laten zien. Wie durft het aan om samen grote stappen te zetten?

Heleen Lansink-Marissen

Heleen Lansink-Marissen schrijft maandelijks een column voor de website van Vee & Gewas. Ze heeft samen met haar man Rogier een melkveebedrijf in St. Isidorushoeve, een dorp in de gemeente Haaksbergen (Overijssel). Lansink-Marissen ziet zichzelf als een onafhankelijke verbindende boerin, die graag de dialoog aangaat over uiteenlopende onderwerpen. Dat doet ze onder meer via een vlog, blog en ook lezingen en rondleidingen op haar bedrijf maar meer nog daarbuiten. Ze is ook te volgen op Twitter: @HeleenLansink.