Column: Bleh-gevoel

Het lijkt wel of het weer zich aanpast aan de algehele sfeer in Nederland, bleh. Weinig mensen die enthousiast zijn en vol goede moed. Het lijkt wel of iedereen een beetje bleh is. Moe van de corona perikelen, wachten op de eerste strategische uitspraken van onze nieuwe ministers, The Voice, fakkels, beveiligde politici een weergave van onze samenleving op dit moment, bleh.

Een van mijn inspiratiemomenten voor het schrijven van mijn column is dus het bleh gevoel, vasthangend daaraan de uitzending van Rutger Bregman en Bart Kemp bij Op1 aan tafel. Het gesprek ging over of zuivelboeren ernstig dierenleed veroorzaken. Die dag was de uitspraak van het gerechtshof dat de reclame van Dier en Recht niet terecht was, zuivel is geen ernstig dierenleed.

Fakkel

Het voorgesprek aan tafel ging over minister Kaag die bezoek had gehad van een persoon met een brandende fakkel bij haar thuis, aan de voordeur. Gedrag wat Bregman afkeurde. Daarna het gesprek over de uitspraak van de rechter over of zuivel ernstig dierenleed veroorzaakt. Het werd een tenenkrommend gesprek waarbij een goede dialoog over dit onderwerp totaal zoek was. Het gaf mij een bleh gevoel, het droeg niet bij een enige constructiviteit.

Toch hoorde ik bij de uitspraken van Bregman ook verbindingspunten waar Bart Kemp op in had kunnen haken. De start van het gesprek was zo fel en recht tegenover elkaar dat de verbinding zijn einddoel miste. Bregman sprak over dat er zo weinig kennis is in de stad over hoe voedsel geproduceerd wordt, consumenten in Nederland geen kalfsvlees eten en Bregman spreekt ook boeren die het wel anders willen doen maar niet kunnen, allemaal mooie ‘verbindingshaaksjes’ die niet ingekopt werden door Kemp.

Intimidatie

Bijzonder vind ik het dat Bregman in het moment voor het gesprek over zuivel de bedreiging afkeurt van de fakkel aan de deur bij mevr. Kaag, maar in het volgende moment keihard erin vliegt over het ernstige dierenleed van de zuivel. De reclame van Dier & Recht raakt dezelfde essentie van intimidatie en bedreiging als in de voorgaande situatie als bij mevr. Kaag. Zo komt de reclame van stichting Dier & Recht bij ons boeren binnen aan de keukentafel en is er sprake van een reëel gevoel van bedreiging en intimidatie. Dezelfde dreiging die gevoeld wordt door de PAS-melders waarvan de adressen wellicht openbaar moeten worden gemaakt.

Uiteraard is iedereen vrij om wel of geen zuivel op te nemen in het voedingspatroon. En uiteraard ben is iedereen vrij om zijn of haar mening te uiten, maar het gesprek had moeten gaan over de manier waarop en hoe we eventueel het systeem in Nederland kunnen veranderen. Persoonlijk vind ik het verhaal van de kalfjes bij ons op het bedrijf ook een van de minder mooie verhalen van de melkveehouderij. En binnen alle randvoorwaarde proberen wij zo goed en zo kwaad als het gaat zo goed mogelijk voor onze dieren te zorgen.

Open en eerlijk

Maar als we toch aan de vooravond staan van een grote transitie van de landbouw, leg het verhaal van de kalfjes dan ook open en eerlijk op tafel. Laten we in vrijheid, veiligheid en transparantie kijken hoe we de melkveehouderij kunnen inrichten waardoor het verhaal van de kalfjes erbij hoort als iemand een zuivelproduct consumeert. Iets meer zonnestralen kan de dialoog over de transitie van de landbouw wel gebruiken.

Heleen Lansink-Marissen

Heleen Lansink-Marissen schrijft maandelijks een column voor de website van Vee & Gewas. Ze heeft samen met haar man Rogier een melkveebedrijf in St. Isidorushoeve, een dorp in de gemeente Haaksbergen (Overijssel). Lansink-Marissen ziet zichzelf als een onafhankelijke verbindende boerin, die graag de dialoog aangaat over uiteenlopende onderwerpen. Dat doet ze onder meer via een vlog, blog en ook lezingen en rondleidingen op haar bedrijf maar meer nog daarbuiten. Ze is ook te volgen op Twitter: @HeleenLansink.