Column: Liefde

We hebben veel lef en leiderschap nodig om tot een oplossing te komen. Het wordt er niet gezelliger op de komende tijd ben ik bang voor. En soms ben zelfs ik (rasoptimist) het vertrouwen ook even kwijt. Afgelopen week was ik bij een bijeenkomst van Pakhuis Oost over de RES in Twente. En met aandacht volg ik de ontwikkelingen bij ons in het dorp st. Isidorushoeve, waar Nobian naar zout gaat boren.

Emotie

De reacties van de zaal tijdens dit soort bijeenkomsten baren mij zorgen. De felheid van de dialogen, het niet meer opbrengen om te kunnen luisteren. Het aanvallende gedrag naar de bestuurders die op zo’n avond aanwezig zijn. Natuurlijk weten de bestuurders dat ze de verantwoording hebben en moeten dragen. Maar er zit zoveel emotie in de zaal. Er wordt alleen maar gedacht in onmogelijkheden in plaats van mogelijkheden.

Heel eerlijk, ik denk dat we nog maar aan het begin van de chaos zitten. De spanningen en de opgaves worden alleen maar groter. Ik zie in onze omgeving de sociale cohesie onder spanning staan. Is het niet door het zonnepark wat er komt, dan wel door de komst van vluchtelingen, de verhoogde energietarieven, of de lange wachtrijen op Schiphol.

Luisterend oor

Maar ergens vind ik altijd rust in het feit dat ik altijd een kring om me heen heb van familie, vrienden en collega’s. Ik weet dat ik altijd terug kan vallen op hen, een luisterend oor, een arm om je schouder of gewoon even een kop koffie. Met altijd de vraag; ‘Hoe gaat het met je? Hoe gaat het echt met je?’ Dat is wat ons bindt, de liefde voor elkaar.

Maar hoe krijgen we een stukje van deze liefde terug in de grote stappen die we moeten zetten in de landbouw (en meer dan dat)? Dat we het gevoel krijgen dat we samen, met z’n allen de schouders eronder zetten? Het zou zo wenselijk zijn als we echt eens goed gaan luisteren, als we echt onze angsten gaan delen, ons kwetsbaar op durven stellen. Het is en wordt heel spannend, maar laten we zorgen dat we een samenleving blijven waarbij een plek is voor iedereen. En ja dat kan soms wel betekenen dat dat niet meer de plek is waarbij jij jezelf vertrouwd voelde omdat je het altijd al zo gedaan hebt. Maar ik weet zeker, er is plek voor iedereen in onze samenleving.

Kansen

Probeer wat ruimte toe te laten in jezelf. Als je iemand spreekt waaraan je jezelf gaat spiegelen probeer niet direct te denken; ‘Ja, leuk maar dat lukt bij ons thuis nooit.’ Probeer te luisteren naar waarom het wel werkte voor die persoon. Wat heeft hem of haar geïnspireerd of geraakt? Je weet niet wat de toekomst ons brengen gaat en soms worden beperkingen ineens kansen. Als je de ruimte hebt in jezelf dan sta ja ook open voor andere wegen, nieuwe kansen.

Heleen Lansink-Marissen

Heleen Lansink-Marissen schrijft maandelijks een column voor de website van Vee & Gewas. Ze heeft samen met haar man Rogier een melkveebedrijf in St. Isidorushoeve, een dorp in de gemeente Haaksbergen (Overijssel). Lansink-Marissen ziet zichzelf als een onafhankelijke verbindende boerin, die graag de dialoog aangaat over uiteenlopende onderwerpen. Dat doet ze onder meer via een vlog, blog en ook lezingen en rondleidingen op haar bedrijf maar meer nog daarbuiten. Ze is ook te volgen op Twitter: @HeleenLansink.