Column: Kraaien

De afgelopen weken speelde op de Biesterhof wederom zo een thema: de jacht.

Pijn

Aan de overkant van onze straat staat een groepje hoge populieren. In deze bomen wonen kraaien en kauwen en als we de buren mogen geloven worden het er steeds meer. Op dit moment zijn het er in totaal een stuk of 400 en dat zijn er best veel. Als 400 kraaien in je net-opkomende boontjes landen en 1 voor 1 de kleine plantjes eruit trekken om bij het zaadje te komen, dan doet dat pijn. Als je gerst er toch al niet florissant bijstaat en 400 kraaien landen dag in, dag uit in je veld om het op te eten, dan doet dat pijn.

Vogelverschrikking hebben we geprobeerd; er staat nu een automatisch-op-willekeurige-tijdstippen-opblazende-pop-met-alarm die in de volksmond liefkozend (althans, zo vat ik het op) ‘Angry Howard’ genoemd wordt. Maar kraaien zijn slim en ze hadden al vrij snel door dat Angry Howard alleen blaft en niet bijt. En als vervolgens de echte Howard ‘angry’ het veld in rent, wild wapperend met zijn armen, dan vliegt het gevogelte terug naar de populieren waar ze een perfect uitzicht hebben op de gehele boerderij, om vervolgens als ik terug loop onder luid gelach weer in het gerst neer te strijken..

Schieten

Om ons heen, én van andere bioboeren in ons netwerk krijgen wij het advies om dan toch maar een aantal kraaien te laten schieten en deze rond de percelen op te hangen; vinden kraaien niet leuk..

En na goede en soms intense gesprekken met grondeigenaar Land van Ons (die in principe tegen jagen is), de buren (die in principe voor jagen zijn), de vogeltellers en het team (die in principe tegen jagen zijn) en de lokale jagers (die een verrassend genuanceerde mening hebben over de jacht), waren we er met zijn allen uit dat het afschieten van kraaien toch wel het pad was die we helaas moesten bewandelen.

Last

Redenatie hierachter? Kraaien zijn ‘schadelijke’ dieren die zich maar al te goed hebben aangepast aan de mens en nu zowel boer als natuur tot last zijn. Daarbij zijn wij beginnende boeren en economisch hebben we het moeilijk. We kunnen het ons niet veroorloven om de oogst te verliezen.

De nacht van de beslissing echter lag ik in bed en het voelde niet goed. Argumenten van het team en van Land van Ons spookten door mijn hoofd en een andere redenatie formuleerde zich: Wij streven naar een complex ecosysteem die in staat is om zichzelf in balans te houden. Dit systeem moet zich ontwikkelen en daar is tijd voor nodig. Als we meteen bij de eerste schade ingrijpen (zoals de mens gewoon is) dan krijgt dit systeem niet de kans en zullen we nooit weten of dit balans waar wij van dromen echt haalbaar is.

Complexer

Kortom, de volgende dag heb ik alle actoren nogmaals gesproken en hebben we besloten om dit jaar ons verlies te pakken. Volgend jaar zullen we nog meer maatregelen nemen ter afschrikking, maar met name zullen we vertrouwen dat met de jaren ons systeem steeds complexer, mooier en weerbaarder wordt en dat wij zien dat zelfs de schadelijke kraaien daarbinnen hun rol hebben.

Soms is niets doen het moeilijkst, maar voelt het toch het best.

Howard Koster

Howard Koster (40) pacht samen met zijn partner Claudi Rudorf 25 hectare landbouwgrond in Millingen aan de Rijn (GD). Samen zijn zij uitgekozen door burgercoöperatie Land van Ons, dat met geld van leden en investeerders landbouwgrond biodiverser wil maken. Koster heeft voor zijn land een SKAL-certificaat aangevraagd en wil zich dus richten op biologische landbouw. Boerderij De Biesterhof is momenteel niet meer dan een woonhuis met een huiskavel van 25 hectare, dus Koster begint helemaal vanaf nul. Koster studeerde biologische landbouw aan de Wageningen Universiteit en ontmoette tijdens die studie Rudorf. Het was een gezamenlijke droom om ooit een eigen boerderij te gaan bestieren. Koster en Rudorf woonden hiervoor in het Duitse Berlijn. Voor Agrio, de uitgever van deze website, verhaalt Koster over het opzetten van een levensvatbare, duurzame boerderij.